Beetje decadent??

Na een reis per trein van 7 uur vanuit Kuala Lumpur in een wagon waar de airco kapot was (pfff, heet), werd ik ontvangen door Brendan, een kiwi, en zijn huisgenoten. Ze wonen in een appartementen complex met z'n viertjes, maar de vervelende huisgenoot is weg en ik mag in zijn kamer verblijven. Wiggy, een levendig Singaporees meisje liep rond in haar ondergoed en Tamako, een Japans meisje, verontschuldigde zich dat ze me niet tevoren daarvan op de hoogte had gesteld. Ik voelde me meteen thuis.
Natuurlijk moest ik meteen 1 van de restaurants proberen, dus werd meegesleept om de Okinawaanse (?) keuken uit te proberen. Heerlijke eigen Japanse keuken, wat een eetfestijn.
's Avonds lichee en andere varianten martini's gedronken in room 5, een nette plaats waar veel blanke mannen een jong meisje uit Singapore aan de haak slaan.
Charlene (vriendin met wie ik naar Egypte ben geweest) kwam nog langs om me welkom te heten en haalde me de dag erna op om te gaan dim summen, shoppen, manicure en pedicure te laten doen en 's avonds de heerlijkste krab te eten, die ik in mijn leven gegeten heb met de hele familie. Dit was een belevenis. Vooral omdat het een 'local' restaurant was, het was buiten, had een neon licht met 'No Sign Restaurant'. Ik zat daar met de ouders Lim, de tante, neven en nog twee aunties, een echt Chinees tafereel.